Okładka zdradza wszystko – w tym numerze świętujemy rocznicę powstania w naszym kraju policyjnej służby ruchu drogowego. Nie jest to numer specjalny, ale postanowiliśmy poświęcić większość stron policjantom w białych czapkach. I nie chodzi tu tylko o ich rocznicę – prawda jest taka, że to właśnie oni są prawdziwymi policjantami „pierwszego kontaktu”. Teoretycznie rola ta przypisana jest dzielnicowemu, ale myślę, że jakieś 80 proc. ludzi w naszym kraju swój pierwszy (i często jedyny) kontakt z Policją ma właśnie na drodze. Rodzi to dużą odpowiedzialność dla służby ruchu drogowego, bo pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz i często ten kontakt buduje w umyśle kierującego wizerunek całej formacji na lata.
Kontrola ruchu drogowego i nadzór nad nim to wysoce specjalistyczna służba, choć niektórym mogłoby się wydawać, że chodzi tu głównie o nauczenie się kilku paragrafów dotyczących wykroczeń na drodze i odpowiadających im pozycji z taryfikatora mandatów. Samo sporządzenie dokumentacji ze zdarzenia drogowego czy kierowanie ruchem to wiedza i umiejętności, których nie przekazuje się policjantom innych pionów. A kontrola stanu technicznego pojazdów, np. autobusów wycieczkowych? Jak wielu z nas umie choćby uruchomić ciągnik siodłowy?
Jednak poza posiadaniem obszernej wiedzy jest jeszcze jeden element stanowiący o dużej skali trudności tej służby – naprawdę częsty kontakt ze śmiercią lub osobami ciężko rannymi, czasem umierającymi na rękach policjanta. Mowa oczywiście o wypadkach drogowych, do których policjanci w białych czapkach często przyjeżdżają jako pierwsi. I nie ma tu znaczenia, czy pełni się służbę w dużym mieście, czy na względnie spokojnej wsi, co często różnicuje doświadczenie np. techników kryminalistyki czy dochodzeniowców. Wypadki zdarzają się, niestety, wszędzie.
A funkcjonariusze w białych czapkach walczą o bezpieczeństwo na drodze już od 85 lat. Warto więc oddać im cześć i należny honor za niełatwą służbę.
Zapraszam do lektury
redaktor naczelny
insp. dr Mariusz Ciarka
