Przy tej okazji 19 listopada br. komendant stołeczny Policji insp. Michał Domaradzki wspólnie z prezesem Zarządu Głównego Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 r. Michałem Krzysztofem Wykowskim odsłonili w asyście młodzieży z klas policyjnych tablicę pamiątkową, poświęconą patronowi sali.
– Wybór insp. Karola Fuchsa na patrona Auli Wykładowej Wydziału Doskonalenia Zawodowego KSP nie jest przypadkowy – zwrócił się do zebranych komendant stołeczny Michał Domaradzki. – Karol Fuchs był nie tylko znakomitym oficerem, lecz także, w okresie przedwojennym, piastował stanowisko komendanta Rezerwy Okręgowej Warszawy, odpowiednika dzisiejszego oddziału prewencji Policji. Ta istniejąca w latach 1923–1939 formacja wykonywała zadania związane z prewencyjnym zabezpieczeniem demonstracji, ale także częściowo miała charakter kompanii szkolnej dla niższych funkcjonariuszy Policji Państwowej.
Karol Stanisław Fuchs urodził się w 1887 r. w Warszawie. Od 4 lipca 1915 r. służył w Samoobronie Obywatelskiej. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Potem wstąpił do Policji Państwowej. Dowodząc oddziałami rezerwy, brał udział w działaniach, stając ramię w ramię ze swoimi podwładnymi. Był oficerem inspekcyjnym w komendzie wojewódzkiej w Warszawie. Wielokrotnie odznaczany, w tym dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, został w 1939 r. awansowany do stopnia podinspektora. Po agresji sowieckiej na Polskę w 1939 r. dostał się do radzieckiej niewoli. Wiosną 1940 r. został zamordowany przez NKWD. Spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje. W 2007 r. prezydent Lech Kaczyński awansował go do stopnia inspektora PP.
Uroczystość w siedzibie OPP była lekcją historii dla licznie przybyłych uczniów klas o profilu policyjnym. Rekonstruktorzy opowiedzieli młodzieży o codziennej służbie przedwojennych stróżów prawa. Na zakończenie odbyło się pierwsze publiczne odtworzenie płyty edukacyjno-historycznej „Ostaszków – Twer – Miednoje”, na której znajdują się m.in. zapis przejmującego spektaklu „Wigilia w Ostaszkowie” oraz film „Czekałam jak Penelopa”, w którym nieżyjąca już wdowa katyńska Zofia Romanowska wspomina lata spędzone z mężem asp. PP Antonim Romanowskim.
PAWEŁ OSTASZEWSKI
zdj. autor
Zobacz także:
Wskrzeszona pamięć (nr 117/12.2014)
W Jędrzejowie pamięć trwa (nr 116/11.2014)
Uroczystości w Mławie (nr 116/11.2014)
