Dwunaste już, coroczne spotkanie z laureatami konkursu „Policjant, który mi pomógł”, przypadło w setną rocznicę powołania Policji Państwowej. 23 lipca br. z wyróżnionymi policjantami spotkali się w gmachu Komendy Głównej Policji Jarosław Zieliński, wiceminister spraw wewnętrznych i administracji, gen. insp. dr Jarosław Szymczyk, Komendant Główny Policji, oraz Renata Durda, kierownik Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”. W spotkaniu uczestniczyli również zastępcy Komendanta Głównego Policji nadinsp. Dariusz Augustyniak i nadinsp. Kamil Bracha, przedstawiciele duchowieństwa: ks. bp gen. bryg. dr Józef Guzdek – biskup polowy Wojska Polskiego, abp prof. zw. dr hab. Jerzy (Pańkowski) – prawosławny ordynariusz wojskowy, ks. bp płk Mirosław Wola – naczelny kapelan wojskowy – ewangelicki biskup wojskowy, ks. Jan Kot – naczelny kapelan Policji, ks. Andrzej Bołbot – naczelny prawosławny kapelan Policji, komendanci wojewódzcy Policji z Białegostoku, Gdańska i Radomia oraz ubiegłoroczni laureaci konkursu. Na spotkanie, które prowadził insp. Robert Kumor, dyrektor Biura Prewencji KGP, pięciu wyróżnionych funkcjonariuszy przybyło ze swoimi bezpośrednimi przełożonymi.

Do tegorocznej edycji konkursu nadesłano 110 zgłoszeń od pojedynczych osób, od organizacji i instytucji.

– Z każdego ze zgłoszeń płynie społeczne uznanie dla działań podejmowanych na rzecz pomocy osobom krzywdzonym – podkreślała Renata Durda z Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”.

A Jarosław Zieliński, dziękując laureatom, powiedział:

– Bardzo serdecznie Wam gratuluję takiej postawy, takich standardów wykonywania policyjnej służby, takiego zrozumienia potrzeb i problemów ludzi, którym trzeba przyjść z pomocą. Jeżeli polska Policja będzie taka jak Wy, to w Polsce będzie trwałe bezpieczeństwo, głębokie poczucie w społeczeństwie, że państwo przez Policję czuwa nad bezpieczeństwem wszystkich obywateli.

Sekretarz stanu w MSWiA przypomniał również hasło, które głosi od 4 lat:

– Policja blisko ludzi i dla ludzi – które rozumieć trzeba w dwóch wymiarach, jeden jako łatwy dostęp do Policji, nie tylko w dużych miastach, i drugi – ważne, by być człowiekiem i policjantem w tym najgłębszym sensie.

Komendant Główny Policji gen. insp. dr Jarosław Szymczyk z dumą i radością zwracał się do laureatów konkursu „Policjant, który mi pomógł”:

– Moje serce rośnie, kiedy po raz kolejny mogę się spotkać z prawdziwymi bohaterami polskiej Policji, ze wspaniałymi ludźmi, dla których ta statuetka z anielskimi skrzydłami, którą jutro otrzymacie na pl. Marszałka Józefa Piłsudskiego, to nie tylko symbol. To jest pokazanie Waszych serc i Waszego podejścia do drugiego człowieka, zrozumienia krzywdy i wzorowej realizacji policyjnej misji pomagamy i chronimy.

Na zakończenie spotkania laureaci otrzymali pamiątkowe znaczki przedstawiające rodzinę trzymającą się za ręce, którą otacza policyjna gwiazda, a Renata Durda z rąk Komendanta Głównego Policji otrzymała okolicznościowy, ozdobny kafel upamiętniający 100. rocznicę powołania Policji Państwowej.

Następnego dnia, podczas Centralnych Obchodów Święta Policji, na których obecni byli Prezydent RP Andrzej Duda, prezes Rady Ministrów Mateusz Morawiecki i minister spraw wewnętrznych i administracji Elżbieta Witek, laureaci otrzymali z rąk gen. insp. dr.  Jarosława Szymczyka i Renaty Durdy pamiątkowe statuetki i dyplomy z podziękowaniem.

Prezydent Andrzej Duda w swoim wystąpieniu powiedział:

– Służba człowiekowi – to jest właśnie wielkie zadanie tej niezwykle istotnej służby państwowej, jaką jest Policja. To niezwykłe wyróżnienie za służbę człowiekowi w stulecie powołania Policji Państwowej.

Podczas uroczystości laureatom podziękowała i pogratulowała również Elżbieta Witek, minister spraw wewnętrznych i administracji, mówiąc:

– To są Ci, którzy pomagają ludziom na co dzień. Ludzie to doceniają, bo te 75 proc. poparcia, jakim cieszycie się w społeczeństwie, to jest coś, na co Wasze służby musiały sobie bardzo ciężko zapracować. Policja to misja niesienia pomocy ludziom na co dzień. 

IZABELA PAJDAŁA

zdj. Piotr Maciejczak, Paulina Szyndler

„Policjant, który mi pomógł” to konkurs organizowany nieprzerwanie od 2008 roku przez Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” IZP we współpracy z Biurem Prewencji KGP. Jego istotą jest wyróżnienie tych funkcjonariuszy, którzy w ocenie społecznej charakteryzują się wyjątkowym profesjonalizmem w zakresie indywidualnej pomocy osobom doznającym przemocy w rodzinie oraz zaangażowani są w budowanie lokalnego systemu pomocowego. Konkurs odbywa się pod patronatem Komendanta Głównego Policji.

Laureaci XII edycji konkursu

St. asp. Andrzej Matczak – z Komendy Miejskiej Policji w Płocku. Służy w Policji od 1997 r., od 9 lat jako dzielnicowy, a od 2017 r. jako starszy dzielnicowy. Jego bezpośrednim przełożonym jest nadkom. Sławomir Żelechowski, komendant miejski Policji w Płocku.

Miał świadomość, że w rodzinie objętej procedurą „Niebieskiej Karty” zagrożone jest zdrowie, a może nawet życie kobiety oraz jej dzieci. Wiedział, że sama nie załatwi sprawy, ponieważ jest w ciąży oraz samotnie opiekuje się małymi dziećmi. Podjął działania na rzecz rodziny. Zmotywował kobietę, aby nie bała się i złożyła zeznania (…). Mężczyzna stosujący przemoc szybko znalazł się w zakładzie karnym (…).

/przewodnicząca Miejskiego Zespołu Interdyscyplinarnego ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie/

Asp. Paweł Marcówka – z Komendy Miejskiej Policji w Suwałkach. W służbie od 2006 r., od 8 lat jako dzielnicowy. Jego bezpośrednim przełożonym jest insp. Adam Miezianko, komendant miejski Policji w Suwałkach.

Do Centrum Ochrony Dziecka skierowana została przez dzielnicowego Pawła Marcówkę dziewczynka, która doznawała przemocy ze strony swojego ojca. Dziewczynka straciła matkę w wieku 3 lat. Dzielnicowy wszczął procedurę „Niebieskiej Karty”, skierował wniosek do sądu rodzinnego. Macocha dziewczynki odwróciła się od dziecka. Dziewczynka była załamana, opuszczona, odrzucona i zdradzona. Brakuje jej akceptacji rodziny. Dzielnicowy często z nią rozmawiał, wspierał, motywował do skorzystania z pomocy psychologicznej. Dziewczynka wyznała, że dzielnicowy był jedyną osobą, która jej wierzyła, zachowała się wobec niej opiekuńczo i interesowała jej losem. Dziewczynka, choć ma poczucie, że straciła rodzinę, to zyskała pomoc i wsparcie policjanta (…).

/przedstawiciel Centrum Ochrony Dziecka Fundacji EGO/

Asp. Robert Kornacki – z Posterunku Policji w Kobylnicy Komendy Miejskiej Policji w Słupsku. W służbie od 2004 r., od 8 lat jako dzielnicowy. Jego bezpośrednim przełożonym jest insp. Leszek Gurski, komendant miejski Policji w Słupsku.

Przeżywaliśmy koszmar. Nie ma sytuacji bez wyjścia. Tego nauczył mnie ten policjant. To dzięki niemu mam mieszkanie i warunki do wychowywania dzieci. Dzięki niemu mam przy sobie synów (…).

/mieszkaniec Kwakowa/

Mł. asp. Justyna Naronowicz – z Komendy Powiatowej Policji w Lęborku. Służy od 2008 r., od 2 lat jest asystentem Zespołu dw. z Przestępczością przeciwko Mieniu, Życiu i Zdrowiu WDŚ KPP w Lęborku. Jej bezpośrednim przełożonym jest kom. Mariusz Mejer, komendant powiatowy Policji w Lęborku.

W moim życiu nastąpiły bardzo ciężkie, traumatyczne sytuacje i zdarzenia związane z przemocą na mojej osobie przez mojego męża. Pukałam do wielu drzwi o pomoc i ratunek. Dopiero Pani Justyna okazała się osobą pełną empatii i zrozumienia. Nie zostawiła mnie samej. Dzięki niej potrafiłam powiedzieć stop przemocy, zaczęłam zmieniać moje życie. Gdybym wiedziała wcześniej, że otrzymam takie wsparcie, to znaczenie szybciej poprosiłabym o pomoc (…).

/mieszkanka Lęborka/

Sierż. sztab. Adam Malecki – z Komisariatu Policji w Łapach Komendy Miejskiej Policji w Białymstoku. W Policji od 2012 r., od roku jako dzielnicowy. Jego bezpośrednim przełożonym jest insp. Maciej Daniel Wesołowski, p.o. komendanta miejskiego Policji w Białymstoku.

Miałam dom, miałam dzieci, miałam kochającego człowieka obok siebie. Z czasem przestał cieszyć ten dom, ten kochający człowiek obok. Nie słyszałam, jak dzieci mówią do mnie „Mamo, boimy się”, „Mamo, dlaczego Ty niczego nie rozumiesz, niczego z tym nie robisz?”. Pan Adam otworzył mi oczy, dał siłę na to, bym przyznała sama przed sobą, że jestem źle traktowana. Uzmysłowił, że ludzie są gotowi wierzyć we wszystko, tylko nie w prawdę. Dzięki niemu chcę zmienić siebie, zmienić świat dla moich dzieci, dzięki niemu umiem powiedzieć NIE.

/mieszkanka Łap/